Door Wieke | augustus 2020

Aan de oevers van de rivier zullen allerlei vruchtenbomen opkomen, waarvan de bladeren niet zullen verwelken en de vruchten niet zullen opraken; elke maand zullen ze vrucht dragen. Het water stroomt immers vanuit het heiligdom. De vruchten zullen eetbaar zijn en de bladeren geneeskrachtig.₁

_{Soms is de nood in iemands leven zo groot, dat het me ineens kan bevliegen: 'Heer, ik weet het ook niet! Wie ben ik? Wat kan ik doen?' Ik kan daar echt mee worstelen. Aan de ene kant geloof ik en weet ik dat God herstelt en dat er echt hoop is voor iedereen, aan de andere kant slaat de twijfel soms toe als ik bijvoorbeeld het verhaal van iemand lees in mijn werk voor Stichting E-pastoraat.}

Door Wieke | maart 2020

Hoe zichtbaar imperfect durf ik te zijn?

Deze vraag stelde ik mezelf een paar dagen voordat COVID-19 een vlucht nam in ons land. Ik wist dat ik nodig weer eens een blog moest schrijven en ik speelde met de gedachte om hier iets mee te doen. Mijn gedachten van toen lijken nu niet meer zo belangrijk. Nieuwe gedachten zijn ervoor in de plaats gekomen.

Door Wieke | december 2019

'Danken is de hoogste vorm van denken'

Ik heb zo'n boekje waarin ik van alles opschrijf: quotes, gedachten, aantekeningen, maar ook onleesbare krabbels wanneer ik bezig ben met een schrijfsel. Soms heb ik ineens een ingeving terwijl ik andere dingen aan het doen ben. Zo'n gedachte moet ik dan opschrijven, anders weet ik het later niet meer.

Door Wieke | september 2019

Ze maakten een rit van vijf uur om het kleine baby'tje dat een thuis nodig had op te zoeken. Ze lieten zich niet afschrikken door de infuusslangen en de monitors waarmee het kaalgeschoren hoofdje van de baby verbonden was, maar maakten hun keuze. Dat was de dag waarop ik voor het eerst de liefde van een moeder voelde, in de armen van een vrouw die me in de ogen keek en tegen me zei: 'Jij hoort bij mij.